Po planszy „Cudera” wije się droga, patrząc uważnie widzimy, że układa się w labirynt.
Symbol labiryntu jest archetypem znanym na całym świecie: od Azji, przez Afrykę i Europę aż po Amerykę Płd. Początki powstawania symbolu sięgają zamieszkiwania przez ludzi w jaskiniach i wiąże się z wynikającymi z tego tajemnicami i lękami. Symbole labiryntu jako ryty naskalne pojawiają się w jaskiniach w okresie 900-500 p.n.e.
Pierwotne rysunki naskalne labiryntu utożsamiane są z rytuałem „przejścia” czy inicjacji – symbolicznym powrotem do łona matki, „śmiercią” i odrodzeniem. W tym sensie rozumiany być może jako symbol poszukiwania duchowego centrum, dążenia do samopoznania, wg psychologów poszukiwania Ja.
Nasza plansza przypomina nieco labirynt z posadzki Katedry w Chartres, który poza funkcją dekoracyjną umożliwiał człowiekowi średniowiecza odbycie na kolanach wędrówki, rozumianej jako pielgrzymka odprawiana najczęściej w akcie pokuty za grzechy.
Idąc na kolanach po białych płytach, pielgrzym zbliżał się do celu, do centrum, do świętości, lecz niespodziewanie labirynt wyprowadzał go znów na drogi najbardziej oddalone od celu. Człowiek był o „jeden krok” od celu wędrówki, widział i czuł bliskość zbawienia, po czym znów oddalał się w mrok. Prawo falowania, jak napisał Lewis w „listach starego diabła do młodego”. Tak jest w życiu, nawracamy się czujemy bliskość Boga i kiedy wydaje się że już tak będzie na zawsze, nasze słabości i grzechy wyprowadzają nas w pole. Labirynt życia.
Dlatego w grze „Cuder” pionki wędrują po labiryncie, by jak najlepiej oddać symbolikę w niej zawartą.