Czas mijał, Kuba dorastał. Stawał się już mężczyzną. Szukając odpowiedzi na pytanie sprzed lat, przeczytał wiele książek, oglądał filmy, rozmawiał z ludźmi i próbował sam sobie na nie odpowiedzieć. Już wydawało mu się, że wkrótce pozna prawdę, że pozna naturę człowieka, zrozumie sens istnienia. Już był blisko, jednak okazywało się, że do prawdy jeszcze daleko. Docenił wagę otrzymanego daru – pytania.
Po wielu latach dorosły już Jakub ponownie przyjechał do Ojcowa. Tym razem miał ze sobą kilkuletniego syna. Znów była piękna pogoda, słońce mocno świeciło. Znów spacerował znanymi sobie ścieżkami i znów, jak przed laty, zauważył staruszka na kamieniu. Przystanął, chwilę pomyślał, przypomniał sobie spotkanie z mężczyzną i postawione przez niego pytanie, zbliżył się do siedzącego:
– Czy pan mnie pamięta? – zagadnął.
Staruszek uśmiechnął się tajemniczo, popatrzył na mężczyznę:
– Ostatnio coraz gorzej z moją pamięcią, ale być może już rozmawialiśmy.
– Tym razem to ja chciałbym zadać panu pytanie, na które dzięki panu do dziś szukam odpowiedzi – i patrząc mu w oczy zapytał – kim pan jest?
Staruszek popatrzył na swojego rozmówcę, wciągnął rękę i spośród trawy wyrwał pięciopłatkowy kwiatuszek poziomki. Przyglądał mu się przez chwilę, a następnie powoli zaczął:
– Jestem trochę, jak ten kwiat. Tak jak on mam pięć płatków, które mnie tworzą. Kiedy patrzysz na mnie, widzisz moje ciało. Kiedy rozmawiamy, zauważasz, że mam również umysł. Gdy poznasz mnie lepiej, spostrzeżesz, że mam także duszę. Emocje napędzają moje działania, towarzyszą mi przecież codziennie. Mam też rodzinę, przyjaciół, znajomych, więc relacje z ludźmi są częścią mnie.
Staruszek zamilkł, przyglądał się trzymanemu w ręce kwiatkowi. Zamyślił się.
– Czy ty też przypominasz taki kwiat? – zapytał nagle.